Hula-hula sa Pasko

Lumalakad ang mga langgam patungo sa yungib ng Malacañang, at nakikini-kinita ko ang pagsasara ng pintuan at bintana ng mga bahay, establisimyento, at paaralan.

Mag-uusap ang mga langgam sa pamamagitan ng simoy, at taglay ng kanilang mga katawan ang kalasag, sandata, at pagkain para sa mabilisang pagsalakay.

Ang sinumang makausap nila ay tatalikod sa sinumpaang katapatan, at mangangamba ang mga pader na waring iyon ang katapusan ng daigdig.

Hihingi ng saklolo ang kuwago sa loob ng palasyo, ngunit ang kaniyang tinig ay aalingawngaw lamang sa karimlan. Magdaratingan ang mga bayakan at paniki, ngunit imbes na siya'y saklolohan, ay itataob ang mahabang hapag at mag-iiwan ng dumi sa kisame, dingding, at sahig.

Patuloy na lalakad ang mga hatik. Darating din ang mga itim at puting langgam, at magpipilit silang magkasiya sa loob ng Malacañang. Nakatutulig ang kaluskos ng mga paa, ang hiyawan at palakpakan, at sa isang iglap, ay wiwikain ng heneral na hantik sa Filipino ang wika ng pagsuko at wika ng liwayway.

Nagising ako, at umalulong ang aking matapat na aso.